De vakantie is alweer een tijdje voorbij maar dat wil niet zeggen dat we stil zaten. Uiteraard kwam het werk weer op gang, meteen voor Maartje op kantoor en wat trager voor Marcel omdat nieuwe gespreksafspraken moesten worden gemaakt. Maar met een aantal nieuwe projecten loopt dat ook weer hoewel er nog veel mensen op vakantie bleken en dus niet konden praten.
Er wordt aan de RER gewerkt dus er is een busverbinding met het station van Le Pecq. Marcel heeft deze maand geen abonnement genomen want de zaal van Zweedse gym wordt verbouwd en door de vele vrije dagen was het geen goede investering.
We hebben met Stanneke en Frederic gegeten in het restaurant la Feuillantine in Saint-Germain en een week later in Lamfé bij de Hallen met Hubert Habib –- een Fransman met Nederlandse vrouw die naar Parijs gaat verhuizen –- en Stanneke die alleen was want man en kinderen waren op vakantie.
Toen kwam Marcel’s verjaardag in de buurt en in Frankrijk is 15 augustus een vrije dag. Normaal hebben we het huis vol rondom mijn verjaardag met mijn ouders en soms ook broer en Rian. Maar dit jaar gingen we de week daarna naar Nederland voor onze huwelijksverjaardag.
We besloten er op uit te gaan en wel naar Dinard. Eigenlijk een tweede keuze want Saint Malo was vol, behalve belachelijk dure kamers, maar uiteindelijk hadden we in de roos geschoten.
De reis er naar toe was behoorlijk nat, maar toen we in le Vivier-sur-Mer een traditionele stop maakten om oesters te eten was het al droog. In Dinard hadden we een hotel gevonden dat een beetje aan de buitenkant lag maar de kamer was goed, we hadden een parkeerplek en we hoefden maar een paar straten af om in het centrum te komen en nog een paar straten voor het strand.
Het was zonnig en warm. We hebben langs de rotsen gelopen, op het strand gezeten, winkeltjes bezocht, kleding en boeken gekocht, gesnuffeld. De overdekte markt was geweldig, de zaterdag openlucht markt voornamelijk druk.
Eén avond aten we in Le Grill Coté Soleil (vissoep en gegrilde sardines) en daar zagen we een prachtig schilderij van sardines. Het was te koop, en we namen het mee als een huwelijkskado voor elkaar. We wisten toen nog niet dat onze familie ons een schilderij wilde schenken voor onze zilveren trouwdag…
De zondag reden we terug, wederom in de regen maar de auto is waterdicht.
Minder dan een week later weer op weg. Maartje had uiteindelijk toch wat extra vrije tijd gekregen in de vorm van vrijdagmiddag, maandag en dinsdagochtend. Maar we hadden onze overnachtingen en reisje al ingevuld op de basis van een kort weekeinde. Op vrijdag reden we naar een bed en breakfast in de buurt van Valenciennes om op zaterdag naar Meerssen te rijden. Daar namen we de lunch met Martine op het terras van een café op de markt, het was toen even zonnig, en gingen daarna naar Cor in zijn tijdelijk onderkomen in Clevarie in Maastricht. Daarna naar Gulpen waar mijn ouders Hille en Truus, Hans en Bep en Edwin en Rian in een vakantie huisje zaten. Praten, Grieks eten halen want er was geen afhaal Chinees in de buurt en daarna naar onze overnachting plek in buitenplaats Vaeshartelt.
Ooit een buitenverblijf van rijke industriëlen, heeft Vaeshartelt goede en slechte tijden gekend.
Het was nog niet zo gek lang geleden een jeugdherberg waar Maartje’s moeder sliep wanneer ze Cor ontmoette in Limburg. Toen we er onze huwelijksreceptie hielden was het al een feestzalen complex maar het was nog wat bouwvallig. Nu, daarentegen, is het een luxe hotel/restaurant/zalen complex na een fraaie verbouwing die de oude buitenmuren combineerde met moderne binnenbouw.
We hadden een grote kamer, luxe en modern. Wel vroegen we ons af waarom we helemaal aan het einde van de gang waren geplaatst maar later bleek dat een goede gunst. Die avond was er een enorm huwelijksfeest gaande tot in de kleine uurtjes en wij zaten ver van het geluid af terwijl de feest gasten dichter bij de “bron” sliepen. De volgende ochtend om acht uur was de feestzaal weer omgetoverd tot schone ontbijt zaal.
We hebben de ochtend in het park en de tuin doorgebracht totdat onze gasten kwamen tegen de middag. Eerst verzamelen op het terras en toen naar een fraaie zaal op de begane grond, met toegang tot de tuin voor een streekgerechten lunch buffet. Het eten was goed, de gesprekken liepen vlot, de kinderen konden van tafel af de tuin in en andere dingen doen, en het personeel zorgde ervoor dat iedereen te drinken had. We kregen verschillende kado’s van de gasten en het “pièce de résistance” was een tegoedbon voor een schilderij. Dus we konden ons voorstellen dat de planners van dat kado het niet erg leuk vonden om te lezen dat we onszelf al een schilderij hadden gekocht.
We kregen een tegoedbon om te besteden bij onze bevriende Nederlandse kunstenaar in Parijs, Jos Verheugen. Ook kregen we een originele Siemen Duijzings met een Eiffeltoren en een Truus Michelson borduurwerk ter gelegenheid van het huwelijk met slakken voor Frankrijk en tulpen voor Nederland.
Die avond reden we naar Mons. Onze “gebruikelijke” hotels hadden geen plek dus we hadden iets gevonden in “Hotel Dream!”. Het was moeilijk te bereiken vanwege weg- en riool-werkzaamheden in verband met het komende jaar wanneer Mons de culturele hoofdstad van Europa is, en ik moest mijn auto sleutel achterlaten zodat het verplaatst kon worden op de parkeerplaats waar de auto’s twee rijen diep stonden. Het bleek een voormalige abdij met de oude elementen zoals kerkramen met glas in lood en heiligen beelden. Maar het tapijt en de muurschilderingen waren uiterst modern en de kamer groot, douche en badkamer modern en heerlijk. Het bed was wel voor drie personen en er was een zithoek in een erker.
We hebben bij Excelsior garnalen kroketten gegeten en bier gedronken en bij een kraampje “escargots de Mons” gekocht wat gekookte wulken bleken te zijn.
Op maandag wilden we eigenlijk naar Douai gaan. Maar op de vrijdag hadden we contact met een Facebook bekende die in die buurt woonde en er bij ons op aandrong om langs te komen. Dus na het ontbijt reden we eerst naar Jenlain (waar de brouwerij erg klein bleek) en toen naar het Relais Champêtre tussen le Quesnoy en Gommegnies, een verbouwd café waar Nathalie Banckaert woont met partner Ludovic en jongste zoon Vincent, als wel hond Eden en een dozijn katten.
Nathalie is een nicht van onze vriend Fons Triest, de moeders waren zussen als ik het goed heb.
Nathalie is een erg hartelijke vrouw, maar ook onzeker en ze was nerveus om toch onbekende mensen te ontvangen. Nu zit ze dan ook vaak alleen in dat huis. Manlief werkt bij Toyota, de kinderen zijn de deur uit en volgende week gaat ook Vincent weer naar school .
Ze had een lunch gemaakt met kip met Maroilles saus (dat is een lokale sterk ruikende koeien kaas) en een appeltaart van eigen oogst. Maar er was als apéro ook worst en chips en olijven en er was kaas na. We waren er wel vier uur. Ook om de grote tuin te bekijken met de vruchtenbomen, het uitzicht, de buur koeien, de muziek kamer en de serre die de nieuwe badkamer gaat worden.
Eén van de poezen was zwanger maar toen we het kleine zwarte beestje zagen leek ze geen dikke buik te hebben –- later zag ik haar met iets in haar bek lopen; ze was kort daarvoor in het gras bevallen en droeg de overlevende kittens naar een schuilplek. Ze had haar worp een tijdje alleen gelaten voordat ze naar de plek ging en een katje was al dood. Dat is de natuur.
Laat in de middag gingen we weg, met een kaastaart, sinaasappel jam, kazen, een zak vol appels en peren en een fles notenwijn…Onderweg weer alleen regen, regen en regen. Terug bij Parijs zaten we mooi in de avondspits, toen weer thuis. Maartje hoefde dinsdag pas later naar werk.

Kreeft van Jos Verheugen