Het is een tijdje stil geweest. Niet omdat er niets te schrijven viel maar ik had geen tijd. En mijn hoofd stond naar andere dingen.

We hebben sinds mijn laatste verhaaltje meer dan 1600 km gereden. Van het noorden naar het zuiden en vice-versa. We wonen officieel nog steeds in StG maar er is veel te doen in Lagarde, voordat de verhuiswagen eind september komt voorrijden. Een andere reden waarom we relatief gezien meer tijd in Lagarde doorbrengen: we hebben hier veel meer leefruimte dan in ons appartement in de Yvelines. Begrijp me niet verkeerd. We hebben er vijf jaar lang heerlijk gewoond met een onovertroffen uitzicht dat moeilijk te evenaren is. Zelfs met de Pyreneeën als uitzicht hier. Er is tenslotte maar één Eiffeltoren die ons elke dag toescheen. 

Lagarde sluit ons steeds meer in haar armen. En het Occitaans dat hier gesproken wordt is steeds makkelijker te volgen. Marcel betrapte me er recentelijk op dat ik sommige woorden in het plaatselijke accent uitsprak. 

Het huis begint steeds meer ‘ons thuis’ te worden. Het fornuis en de afzuigkap zijn geïnstalleerd en de anti-spatwand is nu ook bevestigd op de `niet-waterpas` muur. Je moet je voorstellen, je koopt een rvs spatwand van 150 x 50 cm. Op de achterkant zijn plakstrepen bevestigd voor een ‘ easy’ installeren. Maar dat geldt alleen voor een rechte muur. En tja, daar ontbreekt het hier aan. Marcel heeft het probleem op een praktische manier opgelost. Bravo. 

Nu ik dit schrijf wordt de badkamer onder handen genomen, renovatie is een ander woord. De badkuip wordt vervangen door een inloopdouche. Er komt een dubbele wastafelmeubel. Ook nieuwe muren en een verlaagd plafond. En een nieuwe vloerbedekking. We leven sinds een week `badloos`. We douchen bij de buren en bij onze goede kennissen Tony en Sheila Bathurst, die om de hoek wonen. Andere kennissen hebben hun badkamer ook aangeboden, maar dat is verder lopen. 

Op naar de volgende fase.

Maartje

Marcel kookt op het nieuwe fornuis