De mooie septembermaand eindigt met de laatste ‘Indian summer’ temperaturen. De nachten worden koeler. De zwaluwen zijn naar warmere oorden vertrokken en de ganzen oefenen hun V-formaties. De bomen verliezen hun groene vachten en veranderen in goud.

Dit jaar vierde mijn moeder haar 80ste verjaardag. En dat wilden we vieren met zijn allen. In totaal zo’n 2800 km gereden. We vertrokken op de 8ste. Onze Q5 vond het dolletjes om weer eens lange afstanden te mogen cruisen. De route ging dit keer niet over Parijs. Maar ‘binnendoor’ via Clermont-Ferrand met een overnachting in de buurt van Chablis.

De terugreis voerde via Reims met een overnachting in Salbris. De hotels in Meerssen waren volgeboekt. Uitgeweken naar hotel Lahaye in Houthem-St Gerlach. Op zondag pikten we ook nog Noortje’s verjaardagsfeestje mee, ons nichtje is 13 lentes jong. Na een bezoek aan Marcel’s ouders vertrokken we op de 12de weer zuidwaarts.

Ik probeer met de korte zinnen de snelheid weer te geven van ons flitsende reisje van zuid naar noord en van noord naar zuid.

Felix de Lagarde hoefde in onze afwezigheid niet op een houtje te bijten. Hij werd liefdevol vertroeteld door Francine onze buurvrouw.

Op de 13de ontmoetten we Fons, die met zijn camper door Frankrijk trok. Ietsje langzamer dan wij. Het was zijn eerste bezoek aan ons in Lagarde, St Geeee, kende hij al. Woensdagavond een ‘koot de boeuf’ op de bbq en donderdagavond leefden de beide keukenprinsen zich uit op de Lacanche (het fornuis).

En nu zijn we aangekomen in de laatste week van september.

Op 30 september is het precies een jaar geleden dat we neerstreken in dit paradijsje. Het is een leven zonder de stadse stress. We hebben onze vaste adresjes voor vlees, groenten en fruit. Het Occitaans taaltje heeft steeds minder geheimen.

Marcel was bijna benoemd tot raadslid, ware het niet dat we nog net niet lang genoeg hier wonen. We waren nog niet in de plaatselijke belastingannalen op genomen. Er komt ongetwijfeld een tweede kans.

Maartje

Zoals jullie wellicht weten zijn wij de hoofdsponsor van een zwart-wit katje dat officieel staat geregistreerd als “Felix de Lagarde”. Het eet meestal hier, komt dan luid mauwend van ver uit de velden of het dorp naar de deur toe, gaat met staart omhoog ’s avonds snel mee naar de bijkeuken om een zakje “nat” voer te krijgen en daarna gaat het zich wassen.

Toen het nog frisjes was ging hij daarna op de bank of op een stoel slapen. Heel in het begin bleef hij tot zo’n zeven uur in de ochtend. Nu wil hij er al eerder uit. Met het mooie weer zelfs direct na het eten, en dan gaat hij op het tuinmuurtje slapen om daarna weer te gaan jagen en spelen.

Op maandag avond, het was al laat en donker, zat Felix met ons buiten. Opeens was er een vrouwenstem en de kat schoot weg richting het kerkhof. Daar hoorden we de vrouw praten tegen “le petit chat”. Felix kwam pas de volgende ochtend terug.

Op dinsdag gebeurde hetzelfde dus Maartje is eens nonchalant naar het kerkhof pad gegaan waar ze twee mensen zag die Felix een bakje voer gaven. Nou ja!

Het zijn Anna en Philippe uit Rambouillet, in de Yvelines, die hier een tweede huis hebben. Dat huis staat naast het huis van de oorspronkelijke eigenaars van Felix. De kat werd daar door de kinderen gepest, met pijl en boog bijvoorbeeld, en Felix die nog geen Felix was nam de vlucht. De buren zorgden zo goed als kwaad het ging voor hem maar na hun vakantie gingen ze in September naar het noorden terug zonder de kat mee te durven nemen.

Wij kenden Felix toen al, maar hij woonde niet bij ons omdat we nog niet verhuisd waren en omdat ik officieel allergisch ben voor katten. We hebben tussen ons verblijf en de verhuizing de buurvrouw eten laten zetten voor de kat, onder een afdakje in de tuin.

Toen we in Oktober hier kwamen wonen, bleek de kat ook soms onderdak en eten te krijgen bij Catherine, een oudere mevrouw verder in de straat.

We hebben gezamenlijk de castratie van de kat betaald en zij vangt de kat op wanneer we er niet zijn. Maar soms was hij niet bij ons en niet bij haar, terwijl het hard regende, bijvoorbeeld. Toen had hij dus weer onderdak bij zijn eerste opvang adres.

Anna en Philippe hadden eraan zitten denken om de kat dit keer naar het noorden mee te nemen en ze waren verbaasd over hoe goed verzorg hij was vergeleken met het beschadigde en zielige katje van een jaar geleden. Nu weten ze wie de hoofdsponsor is, en de kat blijft hier, maar hij slaapt af en toe bij hun.

Vanmorgen om zeven uur stond de kat op het tuinmuurtje te miauwen, zoals wel gebruikelijk. Ik opende de deur en hij kwam me kopjes geven aan mijn benen, maar zocht niet meteen zijn etensbak op. Helemaal niet, hij ging weer naar het muurtje en ging zich likken – meneer had al ontbeten en zat tussen zijn eerste en tweede liefdes in…

Elke twee jaar is er in Bordeaux een internationale wijn en drankenbeurs; de Vinexpo.
Als journalist bij Reuters, met een hobby in wijn verhaaltjes, ben ik daar zo gedurende zes jaar naar toe gegaan. De eerste keer kwam ik erachter dat er een “persdiner” was en melde me aan. Met wat vijven en zessen werd ik toegelaten en ging ik in smoking en met vlinderdasje naar Château Rothschild. waar baronesse Philippine ons een geweldig diner voorschotelde, met voortreffelijke wijnen en een groots vuurwerk festijn.
Ik zat toen aan tafel met de prins van Luxemburg en we dronken “zijn” Haut Brion en de huiswijn, Mouton Cadet. Niet slecht. We werden in een bus teruggereden naar de stad en de journalisten wisselden ervaring uit. De uitverkorenen waren helemaal onder de indruk van hun avond aan de tafel van La Tour.
Vervolgens werd ik uitgenodigd, en daarna zelfs met echtgenote, en deden we verschillende Châteaus aan, met tafelgenoten als Martin Bouygues – Château Montrose – of Carole Bouquet met Philippe Rothschild. Het eten werd door sterrenkoks verzorgd, soms zelfs meerderen, en de zalen waren rijkelijk gedecoreerd.
Nadat ik weg was bij Reuters ben ik nog wel naar Vinexpo gegaan, ik schreef nog over wijn voor het agentschap en ook voor Forbes. Maar in 2015 dacht ik dat het de laatste keer was, bij Margaux.

Summum
Dus wat schetste mijn verbazing toen ik in januari, doorgestuurd uit Saint Germain en Laye, een “vooruitnodiging” kreeg voor een diner bij Chateau Latour. Latour, het summum, flessen van duizend tot twee duizend euro…
Dus ik accepteerde graag, ook namens mijn vrouw, en gaf de adreswijziging door. We boekten een kamer in Bordeaux, want rond de Vinexpo is het moeilijk en duur, en wachtten af.
Er kwam niets dus ik stuurde mailtjes en LinkedInberichtjes maar kreeg geen antwoord. Ook de telefoon gaf alleen een antwoordapparaat.
Het was een gunst en een eer dus je gaat niet te veel stennis maken, en dan, ik schrijf amper nog over wijn.
We zijn wel naar Bordeaux gegaan afgelopen weekeinde en hebben er een prettige tijd gehad in een mooi appartementje in de Chartrons buurt. Het was warm. Op zondagavond hoorden we vuurwerk; dat zal het einde van het diner zijn geweest.
Wellicht als ik me toch had ingeschreven als pers voor de Vinexpo en een badge voor mezelf en Maartje had geregeld, zoals twee jaar geleden, was de uitnodiging toch gekomen. Maar het zou toch niet “juist” zijn geweest; het was mooi zolang het duurde.
Op zaterdag aten we bij Noailles in Bordeaux. Maartje had gebakken eendelever en ik een voortreffelijke kalfskotelet. We hadden een fles Léoville Barton uit 2011, heel aardig en nog net betaalbaar. Latour kunnen we ons niet veroorloven, zeker niet in een restaurant, misschien wel hun tweede wijn; Les Forts de Latour. Wellicht voor mijn 55ste verjaardag – het leven gaat door, sommigen dingen gaan voorbij en andere staan te komen; c’est la vie.

De beste stuurlui staan wal. Goede welgemeende raad niet meteen maar naast je neerleggen. En zo kan ik er nog een aantal aan toevoegen.
We wonen in een dorpje waar iedereen zich met iedereen, tot op bepaalde hoogte uiteraard, bemoeit.

Zo dus ook met ons nieuwe project ‘renovatie van de houten luiken’. Een eerste aanzet schreef ik vorige week op deze pagina.

We zijn een weekje verder. En ja het eerste luik is gereed. We werken in de impasse en er lopen de hele dag mensen voorbij.

Zoals ook Ginette die ons op niet mis te verstane wijze vertelde dat we de openingen en gleuven in het hout eerst moeten opvullen met ‘pâte à bois’. Ons argument dat een deskundige ons vertelde dat dit niet nodig is. We gebruiken tenslotte een goede kwaliteitsverf. Bleef ze gewoon voet bij stuk houden.

En tja, misschien heeft ze ook wel een beetje gelijk. Maar het ging ons te ver om van voren af aan te beginnen met dit eerste luik.

Het tweede luik is nu schoon geschuurd en van de drie eerste kleurlagen ontdaan. Marcel heeft aan beide kanten de gaatjes en gleufjes opgevuld met de ‘pâte à bois’. En nu is het weer aan mij om het ‘anti-insekten spul’ aan te brengen.

Op een ochtend vonden we een veldmuisje op de werktafel.
Geen idee hoe het daar beland is. Het is dood welteverstaan. Maar hoe het beestje aan zijn einde is gekomen?

Als het een speeltje was geweest van een van de katten dan had het er niet zo vredig bijgelegen.

Maartje

muis

Wat hebben deze namen gemeen?

Gisteren was ik weer met mijn bekende wandelclubje onderweg. Dit keer liepen we 8.4 km rondom Varilhes. Het is het soort provinciestadje waar je omheen rijdt en het ligt aan de A66, de snelweg die naar Andorra gaat.

Het ligt aan de rivier l’Ariège en dat is dat. Verbazing dus alom als je naar het oude centrum loopt; het heeft een mooie stenen boogbrug over de l’Ariège. En een overdekte wasplaats, een achttal bassins waar vroeger gewassen werd. En natuurlijk een overdekte markthal.

We parkeerden de auto’s bij het zwembad.

De wandeling voerde ons langs weilanden waar paarden en ezels heerlijk losliepen. Door holle wegen. En huizen waar de blauweregen uitbundig bloeide. Het was geen wandeling met grote hoogteverschillen. En helaas zagen we de inmiddels bekende bergen niet omdat deze in mist gehuld waren.

Nu kom ik aan bij de titel van dit stukje.

Het is een kruid dat je in het voorjaar in de weilanden en in de berm vindt. Als je de blaadjes tussen je vingers wrijft ruik je een lichte knoflookgeur. En ja, je kunt het eten !

Het is echt het ultieme bewijs dat het lente is !!

Maartje

Varilhes