Stilte

Het is meer dan een jaar geleden dat we iets op deze blog schreven, en dat was na een pauze van 12 maanden. Gebeurt er dan niets?

Ja, maar. Toen we de blog begonnen, onze eerste jaren in het buitenland, was alles nieuw en verbazend en hadden we veel te melden.

Nu zitten we in een soort routine, leven met de seizoenen mee in ons dorpje en er gebeurt minder, in ieder geval minder meldenswaardig.

In Parijs en andere grotere steden zijn er nu rellen, nadat een zeventienjarige jongen werd doodgeschoten door een politieman nadat hij weigerde te stoppen. Hij reed  zelfs door na een controle omdat hij op een busbaan zat. Het was een zwarte jongen en een blanke politieman, het was in een gevoelige voorstad en er was een video van het schot en toen brak de hel los.

Sommigen vinden dat de politie sterker moet optreden, dat de jongen maar had moeten luisteren en wat deed hij zinder rijbewijs in een dure auto, anderen, vooral de “Insoumis”, hopen dat de relletjes een echte opstand worden die “het systeem” omver kan werpen.

Daar wordt hier zelfs nauwelijks over gesproken. Hier gaat het nu over een aantal inbraken in de regio en over onze oudste dorpsbewoner die van z’n racefiets is gevallen en toen door de brandweer naar het ziekenhuis is gebracht. Niets ernstigs, is alleen bont en blauw in het gezicht.

Of dat een ander dorpsbewoner wederom naar een verzorgingsplek is gebracht nadat hij opnieuw geprobeerd had op zichzelf te wonen in de woning waar hij voorheen met zijn vader leefde. En dat de camper van die Engelsman die en jaar geleden overleed inzet drop zonder testament of erfgenamen, nog steeds in de weg staat bij de ingang van het dorp.

Of dat er weer toeristen naar het dorp komen en de schaarse parkeerplekken in beslag nemen, en dat het kasteel binnenkort weer opengaat en  we het dorpsfeest aan het voorbereiden zijn.

Dat er weer boules wordt gespeeld en het café associatif weer open zal gaan.

Dus eigenlijk niet veel te melden, het is hier stil.

Een voorjaarsweekje in Breizh!

Bretagne bestaat uit vijf departementen: Côtes d’Armor (22); Finistère (29); Morbihan (56); Ille et Vilaine (35) en Loire-Atlantique (44). Wij hebben ze over de afgelopen decennia alle vijf doorkruist. Vooral de Côtes d’Armor was een grote favoriet. Sinds een paar weken hebben we er een nieuwe favoriet bij: Finistère.

Hoe komt dat zo, hoor ik jullie denken.

Na ruim vier jaar vonden we het tijd worden voor een echte vakantie. Dus geen lang weekend maar een echte vakantie waarbij de werkcomputer grotendeels werd uitgeschakeld.

Dan komt de vraag ‘waar gaan we naar toe’?

Ik sta op de verzendlijst van Gîtes de France/Breizh. Dus daar hadden we het antwoord op een presenteerblaadje. De Michelin wegenatlas erbij gehaald. Wordt het weer de Côtes d’Armor? Via een FB groep zag ik heel regelmatig schitterende foto’s voorbij komen van de Finistère. Binnen een paar dagen een mooie en gunstig gelegen gîte gevonden en geboekt.

We hebben gesmuld van de schaaldieren (kreeft, oesters en schelpdieren). Deze kochten we vers bij de viviers die op loopafstand lag. Ze verkochten ook een erg lekkere Chardonnay.

En, natuurlijk, hebben we ook gewandeld. Aan de hand van de gedetailleerde wandelkaarten, gekocht bij de VVV, hebben we twee mooie routes uitgestippeld.

Ik hoor het jullie al vragen: nog goede restaurants bezocht?

Ja zeker! Het gastronomische Restaurant de La Pointe Saint-Mathieu ‘HPSM’ in Plougonvelin.

 

We wilden onze heerlijke week nog verlengen met een nacht. En om de omweg via Bordeaux, een mooie stad, daar niet van, te vermijden, hebben we de veerdienst van Royan naar Verdon-sur-Mer genomen. Ook weer een aanrader. Wat is het estuarium van de Gironde wijds.

De overnachting geboekt bij Maison d’hôtes Le Cœur des Vignes in Pauillac. Wat een mooi en goedverzorgd adres. Zeker voor herhaling vatbaar  Aangezien ze geen tables d’hôtes verzorgen op zaterdag raadden ze het restaurant le Saint Julien in Saint Julien Beychevelle aan.

 

Paas klok

Kerkklokken – Rome – Pasen – Frankrijk

Het begon op (witte)donderdag: 1 april. En nee, het was geen 1-april grap. Om 11.00 uur was Marcel gereed om zijn eerste interview van die dag te beginnen. Hij richt zich dan op het klokkengebeier dat om twee minuten voor en twee minuten na het hele uur klinkt. Het was een doodse stilte. Dus toen is hij maar begonnen. Tot onze verbazing ook geen gebeier om 12.00 uur enzoverder enzoverder.

Is er wellicht onderhoud aan de klokken?

Zaterdagochtend was ik al vroeg op pad. Een bestuursvergadering van de wandelclub in Mirepoix om 09.30 uur. Per toeval zag ik Claude Baby. Een goede kennis uit het dorp en verantwoordelijk voor o.a. de kerkklokken.

Ik vroeg hem of er iets mis was met de klokken? Hij barstte uit in een bulderende lach.

Maartje, je weet toch dat alle kerkklokken in Frankrijk op de donderdag voor het Paasfeest naar Rome vliegen. Ze worden er gezegend en komen op eerste Paasdag, gevuld met de paaseieren, terug. Natuurlijk gaat dat echt niet meer zo, maar de klokken zwijgen wel.

In gewone tijden zijn we met Pasen altijd in Nederland. Vorig jaar waren we voor het eerst in lange tijd dus in Frankrijk, we mochten tenslotte niet reizen ivm Covid-19.

De klokkenstilte is ons toen niet opgevallen…..

Maartje


Origine des cloches de pâques

 

Stoere mannen op zaterdag

De afgelopen weken, vooral gedurende de weekeinden, hoorden we luid geblaf van honden en zagen we mannen met oranje petten langsrijden in 4X4 wagens of door de bossen struinend met geweren — de jagers.

Maar eerder deze maand was het seizoen voorbij, alleen mogen er nog met speciale toestemming everzwijnen worden geschoten als die schade aan gewassen maken.

En die gewassen komen nu weer pril groen en geel op.

Ik heb nog een zak zwijnenvlees in de vriezer, die ik van een jager en buurtgenoot has gekregen.

Dus toen we zaterdag voor een wissewasje naar Chalabre reden waren we verbaasd weer allerlei autos langs de weg te zien staan, en groepen mannen die door de velden liepen.

Totdat we er een zagen die een plastic broek aan deed — het visseizoen is geopend! We zagen tientallen mannen met werp hengels proberen om forel te vangen in “onze” rivier, de “Hers Vive”, terwijl ik daar eerlijk gezegd nog nooit een vis in heb zien zwemmen.

Misschien dat ik blind ben, hoewel ik laatst wel forel zag in een beekje bij Foix, maar ik betwijfel of ze allemaal vangst hebben gehad. Een zonnig dagje met vrienden in de rivier waden is natuurlijk ook zo al leuk, zelfs zonder vangst.

Op slot

We gaan hier in Frankrijk weer een maand dicht. Thuisblijven, thuis werken, minder boodschappen doen en geen sport, feest, etentjes en dergelijke.

Natuurlijk is dat niet leuk, maar de hospitalen raken overbezet en binnenkort zijn alle negenduizend reanimatie bedden in Frankrijk in gebruik. Met niets doen zouden er honderd duizenden mensen meer sterven in Frankrijk in de komende maanden dan zonder de epidemie.

Ik hoor wel mensen zeggen dat die “anders ook wel zouden sterven” maar het gaat niet alleen om ouderen en zwakkeren, en dan nog wil je niet een grote groep van de bevolking zomaar dood te laten gaan.

Dus zal de auto niet volgende week nieuwe remschijven krijgen en is de technische controle wellicht niet te doen voor het einde van het jaar. Of wel, hangt ervan af of een garage “essentieel” is of niet.

Hier in ons dorp hebben we een groot huis met tuin en vele agrariërs waar we groenten en vlees kunnen kopen. In Parijs is dat moeilijker. De scholen blijven wel open, dat scheelt, maar de kinderen moet wel ernaartoe kunnen.

Geen groepswandelingen, de rodekruis training in November waarschijnlijk gecanceld en de algemene vergadering van de club ook. Als raadslid kan ik wellicht helpen met het bevoorraden van de ouderen in het dorp, heb ik toch nog wat om handen naast het werk.

De verf is er nog, er zijn kwasten dus we kunnen de trap afmaken en de zolder doen.

Martin zou de dakplaten van de overkapping in de tuin vervangen in November, dat zal nu wel naar volgend jaar worden verschoven.

Er komen nieuwe hulpmaatregelen voor de restaurants en andere kleinere ondernemers, wellicht komt er zelfs iets voor mij en Maartje. Maar eigenlijk hebben we het tot nu toe best druk en komt er geld binnen.

Kerst naar Nederland zit er niet in. Dan maar per video conferentie! Ik had nog appelflappendeeg van verleden jaar meegenomen.

 

 

 

 

clouds

Lagarde in lockdown (EN)

We are now in the seventh week of the lockdown in France, but it remains difficult to get used to.

We are among the privileged with a large house and garden in a small village in a rural area. There are hardly any corona deaths in Ariège and we are amazed at images from the big cities where people move close together and still go outside a lot. But then, they are also more locked up than we are.

We go to the supermarket every few days, instead of every day or even several times, we get greetings from a nearby farm and have them delivered by another, the butcher comes by on Friday and other things we can order and at somehow receive it.

Inside there is almost no work, so hardly any income, and yet it is difficult to turn your head and start bigger jobs. But I will have to.

Today we were in the center of Mirepoix. A dead city. The bookstore was open to pick up orders, some restaurants do takeout or delivery services behind new barriers. After May 11, things should loosen up.

With almost everyone at home, except the necessary workers in healthcare and logistics, peat is on social media and what you read is almost embarrassing. Someone said today that the solution for France after the crisis was to behead the president, his party, to burn ENA high-school officials with students still in it.

Unfortunately, that opinion is not a small exception. Most French still expect “the state” to take care of everything. And because “they” didn’t arrange for masks and fans and gloves in time, they cheated on “us”. And so they have to be paid for that.

After the government has put many billions in the economy, or is stopping, and almost everyone receives some kind of aid – Maartje and I do not, but we are not French and not (yet) ailing – many shout that it is not enough is, “” a pittance “and” why do the benefit recipients get more than honest working people “and” yes, but my overtime “from those who are unemployed in the short term with a payment by the state of 80 percent of their salary. People without a salary do not have that support.

Obviously, the French government could have better prepared and settled the crisis. In retrospect they will find it themselves, but as far as I am concerned they do their best in difficult circumstances and perhaps better than a government of other political colours could have done. It is not (yet) appreciated.

With all those injections of money and the evidence that the health care sector was not properly prepared, a number of crucial economic and political questions arise for the ‘hereafter’.

Successive French governments have cut spending and tried to cut government debt. Social security shortages and emerging problems with financing the pension system were also addressed.

The idea was that tax and tax cuts would cut wage costs, making it easier for companies to hire and retain people, which could lead to more tax revenues, less unemployment benefits, and better financing of the social system and pensions.

But the continual scraping of public spending has eroded public services and protests, such as those of the yellow vests, were “against” the loss of state supplies but also, especially at the beginning, against tax hikes – it started against an increase in fuel tax proportional to their pollution and intended to promote green energy. It resulted in weekly battles and calls for popular references to an anarchist blow-up of the system.

When you asked a “Gilet Jaune” where the money should come from to finance the public services, the answer was invariably “with the rich”. And “rich” started at twice a minimum salary to the handful of billionaires in France.

To be clear – I have always believed since my university days that the quality and efficiency of public services in itself have nothing to do with whether those services are provided by the government or the private sector. The state can do things right, and the private sector can also blunder – the extreme globalisation, the banking crises, the health insurance mess in the Netherlands, are just a few examples where the private sector has failed.

I also know that those state services and companies that were privatised were mostly the most attractive for investors and the less functioning branches remained in the state’s account. And I am not blind to see how companies that shouted “hands off” to the state and tax authorities in good times are now at the forefront of asking for state aid and would like to have an adjusted bonus structure for the top management .

Because the original profit and profitability targets, and share price levels, had become unfeasible, the old bonus rules had become useless and so they were “voluntarily” surrendered with the expectation of compensation.

So I’m not sure if the French health sector would have been better with just more money, nor if the SNCF would be better in private ownership. It concerns business operations, adapting the organisation to circumstances, technological changes and customer expectations.

However, most French people are allergic to changes and as a result there is a lot of inertia in the system which may not be the main cause of the poor state of many public services but has certainly played a major role in this.

After the war, many companies were nationalised and other companies were added up to President François Mitterrand. However, when Jacques Chirac became his prime minister – from another political camp – first came the “ni, ni” doctrine (no new nationalisations and no privatisations) but then privatised by Presidents Giscard d’Estaing, Chirac, Sarkozy, Hollande and now Macron were privatised to reduce the national debt. First out of the conviction that it was not right to have the debts paid by generations later and later more formalistically because that conviction of “good family man” also seeped from Maastricht to Lisbon in the EU with the famous three percent for budget deficit and 60 pc . national debt as a percentage of the annual Gross Domestic Product.

It was also privatised because the EU commission was against “unfair competition” from state-owned versus private companies in the European market.

Those objectives in themselves were designed to harmonise the public finances and households of the euro area and wider EU Member States. But why sixty-three?

Due to corona and the enormous injections of money, these goals will no longer be attainable for many years and the question must be asked to what extent they are and / or were realistic.

Without harmonisation, no euro, without the euro no internal market and no geopolitical power bloc. But where should the yardstick lie?

What has also become clearer is that the close view of the EU commission on competition has weakened the position of European companies on the world market. The motive of several Commissioners has been to protect consumers and to lift some cartels, for example in telecommunications has resulted in much lower prices for telephone calls and so on.

But was rejecting the merger on trains between Alstom and Siemens a good decision? Was Mittal’s offer of Arcelor best for the longer term? Maybe not.

Even with more flexible rules for budget deficits and sovereign debt – or perhaps some more sophisticated rules for types of budget deficits and debts – no state can fulfill all the public’s wishes regarding public services without a tax bill in return. And that will also be about income. But that can be progressive and no flat tax that better yields more money than less wealthy. This can also be about the added value in a company and not only about wages and calculation profit.

Then those billionaires and other “capitalists” that many French people are spitting on social media and, when possible, on the street. Now they believe that companies should declare all dividends, and small businesses should be able to stop paying rents and other fixed costs.

In my view, a “dividend” is not a dirty thing in itself. It is a compensation for the share capital contributed. Just as a rent is a compensation for an investment in real estate. And interest on a loan and salary for labor.

The real discussion is about the correct amount of that compensation. And in the situation of zero to negative interest rates for short-term cash deposits and low loan interest rates until recently, some dividends and rents were perhaps too “rich” as anyone could and can say that a nurse was rewarded for labor.

Billionaires are most likely too rich. After the recent sharp declines in the stock markets, that is somewhat adjusted, but a “wealth” of several billion – such as the Arnault family of luxury company LVMH – does not consist of a pool for money that they can dive into every morning like a Scrooge McDuck. It is often the value of the companies and if that would be taken from them – as is suggested – then that value will drop enormously and the question is whether and how LVMH would function without them. You can tax more heavily, tax avoidance must be tackled much harder.

However, luxury goods are a totem in our capitalist consumer society because they are seen as a sign of success and there are millions of people who like to carry such a totem and have a lot of money for it, or less for a copy.

And that brings us to the question of what kind of society we want to see after the coronavirus crisis. Some people want to see an end to importing (unnecessary and / or unsustainable) goods from distant countries such as China and want to bring back more strategic companies to France and Europe. Also buy more locally in terms of food.

Very commendable. But listen to the votes on Facebook and Twitter – food prices have become more expensive! No, they are not. At least, the prices consumers – like us – paid for local vegetables, cheese and meat before the crisis have not changed. But for those who bought bulk vegetables from the Netherlands, Spain, Morocco or Peru / Argentina, or big bangs from industrial meat factories, it is more expensive because the cheaper alternative is not available at the moment.

I fear that as soon as the borders reopen, most (French) consumers will drop their own local producers again because of those prices. With a weaker euro, those imports would become cheaper, but then European exports would become more expensive and European companies cheaper to buy.

Closing borders is also not “neat and can provoke counter-moves, so something more intelligent is needed. Such as a levy for the distance, an “internalisation of external costs” or the charging of the costs of environmental pollution that are currently not included in the cost calculation for the localisation of the purchases.

But then a group of French people will say on social media that “they” make it “us” difficult to get import items and that “they” artificially keep up the prices that “we” cannot afford with “our” low income and the “Heavy” loads. But that money for higher income must come from somewhere – taxes or debts or the proceeds from selling public property.

But, say the supporters of the left-wing LFI as well as the right-wing RN, you can still do that with state debt. Those are just a calculation illusion – tell the banks and pension funds and life insurance companies that have those debts as investments on their balance sheets for their customers …

But those customers are “rich”, those “sheep” who accept and even support the current government and who are actually against “us” and therefore “enemies of the people”. Plus ça change, plus ça reste la même chose

clouds

Lagarde en confinement

Nous sommes maintenant dans la septième semaine du lock-out en France, mais il reste difficile de s’y habituer. Nous sommes parmi les privilégiés avec une grande maison et jardin dans un petit village en zone rurale. Il n’y a pratiquement pas de décès par corona en Ariège et nous sommes étonnés des images des grandes villes où les gens se rapprochent et sortent encore beaucoup. Mais alors, ils sont aussi plus enfermés que nous.

Nous allons au supermarché tous les quelques jours, au lieu de tous les jours ou même plusieurs fois, nous recevons des salutations d’une ferme voisine et les faisons livrer par un autre, le boucher passe le vendredi et d’autres choses que nous pouvons commander et à recevoir en quelque sorte.

À l’intérieur de la maison, il n’y a presque pas de travail, donc pratiquement aucun revenu, et pourtant il est difficile de tourner la tête et de commencer des emplois plus importants. Mais je devrai.

Aujourd’hui, nous étions au centre de Mirepoix. Une ville morte. La librairie était ouverte pour récupérer les commandes, certains restaurants proposent des plats à emporter ou de livraison derrière de nouvelles barrières. Après le 11 mai, les choses devraient se détendre.

Avec presque tout le monde à la maison, sauf les travailleurs nécessaires dans les soins de santé et la logistique, la tourbe est sur les réseaux sociaux et ce que vous lisez est presque embarrassant. Quelqu’un a déclaré aujourd’hui que la solution pour la France après la crise était de décapiter le président, son parti, pour brûler les fonctionnaires du lycée ENA avec des élèves encore en elle.

Malheureusement, cette opinion n’est pas une petite exception. La plupart des Français attendent toujours que «l’État» s’occupe de tout. Et parce qu ‘”ils” n’ont pas arrangé les masques, les éventails et les gants à temps, ils ont trompé “nous”. Et donc ils doivent être payés pour cela.

Après que le gouvernement a investi des milliards de dollars dans l’économie, ou qu’il s’arrête, et presque tout le monde reçoit une sorte d’aide – Maartje et moi ne le faisons pas, mais nous ne sommes pas français et pas (encore) malades – beaucoup crient que “cela ne suffit pas” et est ” une bouchée de pain ” et” pourquoi les bénéficiaires de prestations reçoivent-ils plus que des travailleurs honnêtes “et” oui, mais mes heures supplémentaires “de ceux qui sont au chômage à court terme avec un paiement par l’État de 80% de leur salaire. Les personnes sans salaire n’ont pas ce soutien.

De toute évidence, le gouvernement français aurait pu mieux préparer et régler la crise. Rétrospectivement, ils le trouveront eux-mêmes, mais en ce qui me concerne, ils font de leur mieux dans des circonstances difficiles et peut-être mieux qu’un gouvernement d’autres couleurs politiques aurait pu le faire. Il n’est pas (encore) apprécié.

Avec toutes ces injections d’argent et la preuve que le secteur des soins de santé n’était pas correctement préparé, un certain nombre de questions économiques et politiques cruciales se posent pour «l’au-delà».

Les gouvernements français successifs ont réduit les dépenses et tenté de réduire la dette publique. Les pénuries de sécurité sociale et les problèmes émergents de financement du système de retraite ont également été abordés.

L’idée était que les impôts et les baisses d’impôts réduiraient les coûts salariaux, ce qui faciliterait l’embauche et la rétention de personnes pour les entreprises, ce qui pourrait entraîner plus de recettes fiscales, moins de prestations de chômage et un meilleur financement du système social et des pensions.

Mais le grattage continuel des dépenses publiques a érodé les services publics et les protestations, comme celles des gilets jaunes, étaient «contre» la perte des fournitures de l’Etat mais aussi, surtout au début, contre les hausses d’impôts – cela a commencé contre une augmentation de la taxe sur les carburants proportionnelle à leur pollution et destinée à promouvoir l’énergie verte. Il en résulta des batailles hebdomadaires et des appels à des références populaires à une explosion anarchiste du système.

Lorsque vous avez demandé à un «Gilet jaune» d’où proviendrait l’argent pour financer les services publics, la réponse était invariablement «auprès des riches». Et les «riches» ont commencé à deux fois le salaire minimum pour la poignée de milliardaires en France.

Pour être clair – j’ai toujours pensé depuis mes années universitaires que la qualité et l’efficacité des services publics en soi n’avaient rien à voir avec le fait que ces services soient fournis par le gouvernement ou le secteur privé. L’État peut bien faire les choses, et le secteur privé peut aussi gaffer – la mondialisation extrême, les crises bancaires, le gâchis de l’assurance maladie aux Pays-Bas, ne sont que quelques exemples où le secteur privé a échoué.

Je sais également que les services et entreprises d’État privatisés étaient pour la plupart les plus attractifs pour les investisseurs et que les succursales les moins opérationnelles restaient sur le compte de l’État.

Et je ne suis pas aveugle de voir comment les entreprises qui ont crié “mains la main” aux autorités étatiques et fiscales dans les bons moments sont désormais au premier rang des demandes d’aides d’État et aimeraient avoir une structure de bonus ajustée pour la direction .

Étant donné que les objectifs de rentabilité et de rentabilité initiaux, ainsi que le niveau des cours des actions, étaient devenus irréalisables, les anciennes règles relatives aux primes étaient devenues inutiles et ont donc été «volontairement» abandonnées dans l’attente d’une compensation.

Je ne sais donc pas si le secteur français de la santé aurait été meilleur avec juste plus d’argent, ni si la SNCF aurait été meilleure en propriété privée. Elle concerne les opérations commerciales, l’adaptation de l’organisation aux circonstances, aux évolutions technologiques et aux attentes des clients.

Cependant, la plupart des Français sont allergiques aux changements et il en résulte une forte inertie du système qui n’est peut-être pas la cause principale du mauvais état de nombreux services publics mais y a certainement joué un rôle majeur.

Après la guerre, de nombreuses sociétés ont été nationalisées et d’autres sociétés ont été ajoutées au président François Mitterrand. Cependant, lorsque Jacques Chirac est devenu son premier ministre – d’un autre camp politique – est d’abord venue la doctrine du «ni, ni» (pas de nouvelles nationalisations et pas de privatisations), mais ensuite privatisée par les présidents Giscard d’Estaing, Chirac, Sarkozy, Hollande et maintenant Macron ont été privatisés pour réduire la dette nationale. D’abord par la conviction qu’il n’était pas juste de faire payer les dettes par les générations plus tard et plus tard de manière plus formelle car cette condamnation du «bon père de famille» s’est également infiltrée de Maastricht à Lisbonne dans l’UE avec les fameux 3% pour déficit budgétaire et 60 % dette publique en pourcentage du produit intérieur brut annuel.

Il a également été privatisé parce que la Commission européenne était contre la «concurrence déloyale» des entreprises publiques contre les entreprises privées sur le marché européen.

Ces objectifs en eux-mêmes visaient à harmoniser les finances publiques et les ménages de la zone euro et des États membres de l’UE au sens large. Mais pourquoi soixante et trois?

En raison de la couronne et des énormes injections d’argent, ces objectifs ne pourront plus être atteints avant de nombreuses années et la question doit être posée dans quelle mesure ils sont et / ou étaient réalistes.

Sans harmonisation, pas d’euro, sans euro pas de marché intérieur et pas de bloc géopolitique de pouvoir. Mais où devrait se situer l’étalon?

Ce qui est également devenu plus clair, c’est que la vue rapprochée de la Commission européenne sur la concurrence a affaibli la position des entreprises européennes sur le marché mondial. Le motif de plusieurs commissaires a été de protéger les consommateurs et de lever certains cartels, par exemple dans les télécommunications, ce qui a entraîné des prix beaucoup plus bas pour les appels téléphoniques, etc.

Mais rejeter la fusion des trains entre Alstom et Siemens était-il une bonne décision? L’offre d’Arcelor par Mittal était-elle la meilleure à long terme? Peut-être pas.

Même avec des règles plus souples pour les déficits budgétaires et la dette souveraine – ou peut-être des règles plus sophistiquées pour les types de déficits et de dettes budgétaires – aucun État ne peut répondre à tous les souhaits du public concernant les services publics sans une facture fiscale en retour. Et ce sera aussi une question de revenu. Mais cela peut être progressif et aucun impôt uniforme ne rapporte mieux que moins de riches. Cela peut aussi concerner la valeur ajoutée dans une entreprise et pas seulement les salaires et les bénéfices de calcul.

Puis ces milliardaires et autres «capitalistes» que de nombreux Français crachent sur les réseaux sociaux et, si de nouveau possible, dans la rue. Maintenant, ils croient que les entreprises devraient déclarer tous les dividendes et que les petites entreprises devraient pouvoir cesser de payer des loyers et d’autres coûts fixes.

À mon avis, un «dividende» n’est pas une chose sale en soi. Il s’agit d’une compensation pour le capital social apporté. Tout comme un loyer est une compensation pour un investissement immobilier. Et les intérêts sur un prêt et le salaire du travail.

La vraie discussion porte sur le montant correct de cette compensation. Et dans une situation de taux d’intérêt nul à négatif pour les dépôts en espèces à court terme et de faibles taux d’intérêt sur les prêts jusqu’à récemment, certains dividendes et loyers étaient peut-être trop “riches” comme n’importe qui pourrait et peut dire qu’une infirmière a été récompensé pour le travail.

Les milliardaires sont probablement trop riches. Après les récentes baisses prononcées des marchés boursiers, cela est quelque peu ajusté, mais une «richesse» de plusieurs milliards – comme la famille Arnault de la société de luxe LVMH – ne consiste pas en un pool d’argent dans lequel ils peuvent plonger chaque matin comme un Scrooge McDuck. C’est souvent la valeur des entreprises et si cela leur est retiré – comme cela est suggéré – alors cette valeur chutera énormément et la question est de savoir si et comment LVMH fonctionnerait sans elles. Vous pouvez taxer plus lourdement, l’évasion fiscale doit être combattue beaucoup plus durement.

Cependant, les produits de luxe sont un totem dans notre société de consommation capitaliste car ils sont considérés comme un signe de réussite et il y a des millions de personnes qui aiment porter un tel totem et ont beaucoup d’argent pour cela, ou moins pour une copie.

Et cela nous amène à la question du type de société que nous voulons voir après la crise des coronavirus. Certaines personnes veulent voir la fin de l’importation de biens (inutiles et / ou non durables) en provenance de pays lointains comme la Chine et veulent ramener des entreprises plus stratégiques en France et en Europe. Achetez également plus localement en termes de nourriture.

Très louable. Mais écoutez les votes sur Facebook et Twitter – les prix des aliments sont devenus plus chers! Non, ils ne le sont pas. Au moins, les prix que les consommateurs – comme nous – ont payés pour les légumes, le fromage et la viande locaux avant la crise n’ont pas changé. Mais pour ceux qui ont acheté des légumes en vrac des Pays-Bas, d’Espagne, du Maroc ou du Pérou / Argentine, ou des offres économiques des usines de viande industrielles, c’est plus cher car l’alternative moins chère n’est pas disponible pour le moment.

Je crains que dès la réouverture des frontières, la plupart des consommateurs (français) abandonnent à nouveau leurs propres producteurs locaux à cause de ces prix. Avec un euro plus faible, ces importations deviendraient moins chères, mais les exportations européennes deviendraient plus chères et les entreprises européennes moins chères à acheter.

La fermeture des frontières n’est pas non plus «nette et peut provoquer des contre-mouvements, donc quelque chose de plus intelligent est nécessaire. Tels qu’un prélèvement sur la distance, une «internalisation des coûts externes» ou la facturation des coûts de pollution de l’environnement qui ne sont actuellement pas inclus dans le calcul des coûts de localisation des achats.

Mais ensuite, un groupe de Français dira sur les réseaux sociaux que «ils» rendent «difficile» d’obtenir des articles importés et «qu’ils» maintiennent artificiellement les prix que «nous» ne pouvons pas nous permettre avec «notre» faible revenu et la Charges “lourdes”. Mais cet argent pour un revenu plus élevé doit provenir de quelque part – des impôts ou des dettes ou le produit de la vente de biens publics.

Mais, disent les partisans du LFI à gauche ainsi que du RN à droit, vous pouvez toujours obtenir une ligne grâce à la dette publique. Ce ne sont que des illusions de calcul – il suffit de dire aux banques et aux fonds de pension et aux compagnies d’assurance-vie qui ont ces dettes comme investissements dans leurs bilans pour leurs clients …

Mais ces clients sont “riches”, ces “moutons” qui acceptent et même soutiennent le gouvernement actuel et qui sont en fait contre “nous” et donc “les ennemis du peuple”.

Plus ça change, plus ça reste la même chose.

 

clouds

Lagarde in lockdown

Version français

English version

We zitten nu in de zevende week van de lockdown in Frankrijk, maar het blijft moeilijk wennen.

Wij horen bij de geprivilegieerden met een groot huis en tuin in een klein dorp in een landelijk gebied. Er zijn amper corona doden in de Ariège en we kijken met verbazing naar beelden uit de grote steden waar mensen dicht op elkaar bewegen en nog steeds veel naar buiten gaan. Maar dan, die zitten ook meer opgesloten dan wij.

We gaan om de zoveel dagen naar de supermarkt, in plaats van elke dag of zelfs enkele malen, we halen groeten bij een boerderij in de buurt en laten door een ander afleveren, de slager komt op vrijdag langs en andere dingen kunnen we bestellen en op de een of ander manier in ontvangst nemen.

Binnen is er zo goed als geen werk, dus ook amper inkomsten, en toch is het moeilijk je hoofd om te zetten en grotere klussen te beginnen. Maar dat zal ik toch wel moeten.

Vandaag waren we in het centrum van Mirepoix. Een dode stad. De boekwinkel was open om bestellingen af te halen, sommige restaurants doen aan afhaal- of bezorgdiensten vanachter nieuwe barrières. Na 11 mei zou het losser moeten gaan.

Met bijna iedereen thuis, behalve de noodzakelijke werkers in de zorg en logistiek, zit men veen op de sociale media en wat je dar leest is bijna beschamend. Vandaag nog zei iemand dat de oplossing voor Frankrijk na de crisis was het onthoofden van de president, zijn partij, het verbranden van ENA-school voor hoge ambtenaren met de leerlingen er nog in.

Helaas is die mening niet een kleine uitzondering. De meeste Fransen verwachten nog altijd dat “de staat” voor alles moet zorgen. En omdat “zij” niet op tijd hebben geregeld dat er maskers en ventilators en handschoenen waren, hebben ze “ons” bedrogen. En dus moeten ze daarvoor afgerekend worden.

Nadat de regering vele miljarden in de economie heeft gestopt, of aan het stoppen is, en bijna iedereen wel een of andere steunmaatregel ontvangt – Maartje en ik niet, maar wij zijn niet Frans en (nog) niet noodlijdend – schreeuwen velen dat het niet genoeg is, “”een schijntje” en “waarom krijgen de uitkeringstrekker weer meer dan eerlijk werkende mensen” en “ja, maar mijn overtijd” van degenen die op korte termijn werkloosheid zijn met een betaling door de staat van 80 procent van hun salaris. Mensen zonder salaris hebben die steun niet.

Uiteraard had de Franse regering de crisis beter kunnen voorbereiden en regelend. Achteraf zullen ze dat zelf ook wel vinden maar wat mij betreft doen ze hun best in moeilijke omstandigheden en wellicht beter dan een regering van andere politieke kleur had kunnen doen. Het wordt hun (nog) niet in dank afgenomen.

Met al die geldinjecties en de evidentie dat de zorg sector niet goed voorbereidt was komen er een aantal cruciale economische en politieke vragen naar boven voor het “hierna”.

Opeenvolgende Franse regeringen hebben op uitgaven bezuinigd en getracht de staatsschuld terug te brengen. Ook het tekort van de sociale voorzieningen en de komende problemen met de financiering van het pensioenstelsel werden aangepakt.

Het idee was dat met lasten- en belastingverlaging de loonkosten lager werden waardoor bedrijven makkelijker mensen konden aannemen en in dienst houden, wat dan weer zou kunnen leiden tot meer belastinginkomsten, minder werkloosheidsuitkeringen en een betere financiering van het sociale stelsel en de pensioenen.

Maar het voortdurend schaven aan de publieke uitgaven heeft geleid tot een uitholling van de publieke diensten en protesten, zoals die van de gele hesjes, waren “tegen” het minder worden van de staatsvoorzieningen maar ook, vooral in het begin, tegen belastingverhoging – het begon tegen een verhoging van belasting op brandstof proportioneel naar hun vervuiling en bedoeld on groene energie te bevorderen. Het liep uit op wekelijkse veldslagen en een roep om volksreferenties tot een anarchistische opblazing van het systeem.

Wanneer je een “Gilet Jaune” vroeg waar dan het geld vandaan moest komen op de publieke diensten te financieren, dan was het antwoord steevast “bij de rijken”. En “rijk” begon dat bij tweemaal een minimumsalaris tot het handjevol miljardairs in Frankrijk.

Voor de duidelijkheid – ikzelf heb sinds mijn universiteit dagen altijd geloofd dat de kwaliteit en efficiëntie van publieke diensten op zich niets te maken hebben met de vraag of die diensten door de overheid of de privésector worden geleverd. De staat kan dingen goed doen en de privésector kan ook blunderen – de extreme globalisatie, de banken crises, de zorgverzekering warboel in Nederland, zijn maar een paar voorbeelden waar de privésector heeft gefaald.

Ik weet ook dat die staatsdiensten en bedrijven die geprivatiseerd werden vooral de meest attractieve waren voor beleggers en de minder goed functionerend takken op de rekening van de staat bleven. En ik ben ook niet blind om te zien hoe bedrijven, die luidkeels “handen af” riepen tegen de staat en belastingdienst in goede tijden, nu vooraan staan om staatsteun te vragen en dan ook graag wel een aangepaste bonus structuur daarbij willen hebben voor het topkader.

Omdat de oorspronkelijke winst- en rentabiliteit doelstellingen, en aandelenprijs niveaus, onhaalbaar waren geworden waren de oude bonusregels waardeloos geworden en dus werden die “vrijwillig” ingeleverd met de verwachting op compensatie.

Dus ik weet niet zeker of de Franse gezondheidssector beter zou zijn geweest met alleen maar meer geld, noch dat de SNCF beter zou zijn in privébezit. Het gaat om de bedrijfsvoering, het aanpassen van de organisatie naar omstandigheden, technologische veranderingen en klanten verwachting.

Maar de meeste Fransen zijn allergisch van veranderingen en daardoor is er erg veel inertie in het systeem die wellicht niet de hoofdoorzaak is van de belabberde stand van vele publieke diensten maar daar zeker een grote rol in heeft gespeeld.

Na de oorlog werden veel bedrijven genationaliseerd en tot aan president François Mitterrand kwamen daar nog ander bedrijven bij. Echter, toen Jacques Chirac zijn minister-president werd –van een ander politiek kamp – kwam er eerst de “ni, ni” doctrine (geen nieuwe nationalisaties en geen privatiseringen) maar daarna werd er wel geprivatiseerd door presidenten Giscard d’Estaing, Chirac, Sarkozy, Hollande en nu Macron werd er geprivatiseerd om de staatschuld terug te brengen. Eerst uit de overtuiging dat het niet juist was om de schulden door later generaties te laten betalen en later meer formalistisch omdat die overtuiging van “goede huisvader” ook in de EU verdragen van Maastricht tot Lissabon doorsijpelde met de fameuze drie percent voor budgettekort en 60 pct. staatsschuld als percentage van het jaarlijks Bruto Binnenlands Product.

Er werd ook geprivatiseerd omdat de EU-commissie tegen “oneerlijke concurrentie” was van staatsbedrijven versus privébedrijven in de Europese markt.

Die doelstellingen op zich waren bedoeld om tot harmonisatie te komen van de staatsfinanciën en huishoudens van de lidstaten in het eurogebied en wijdere EU. Maar waarom drie en zestig?

Door corona en de enorme geldinjecties zullen die doelstellingen voor vele jaren niet meer bereikbaar zijn en de vraag moet gesteld worden in hoeverre ze realistisch zijn en/of waren.

Zonder harmonisatie geen euro, zonder euro geen interne markt en geen geopolitiek machtsblok. Maar waar moet de meetlat liggen?

Wat ook duidelijker is geworden is dat de nauwe visie van de EU-commissie op het concurrentievlak heeft geleid tot een verzwakking van de positie van Europese bedrijven op de wereldmarkt. De drijfveer van verschillende commissarissen was de bescherming van de consument en het opheffen van sommige kartels, in telecommunicatie bijvoorbeeld heeft veel lagere prijzen opgeleverd voor telefoneren en zo.

Maar was het afwijzen van de fusie in treinen tussen Alstom en Siemens een goede beslissing? Was het toestaan van het bod door Mittal op Arcelor het beste voor de langere termijn? Wellicht niet.

Zelfs met soepelere regels voor begrotingstekorten en staatschuld – of wellicht met wat meer gesofisticeerde regels voor soorten begrotingstekorten en schulden – kan geen enkele staat alle wensen van de bevolking vervullen wat betreft openbare diensten zonder dat daar een belastingrekening tegenover staat. En dat zal ook over inkomsten zijn. Maar dat kan progressief en geen flattax die beter gestelde meer zoden oplevert dan minder rijken. Dat kan ook over de toegevoegde waarde in een bedrijf en niet alleen over lonen en reken-winst.

Dan die miljardairs en andere “kapitalisten” waar vele Fransen tegen aan het spugen zijn op de sociale media en, toen het nog kon, op straat. Nu vinden ze dat bedrijven maar alle dividenden moeten opgeven, en kleine bedrijven moeten kunnen stoppen met het betalen van huren en andere vaste lasten.

In mijn ogen is een “dividend” op zich niet een vies ding. Het is een compensatie voor het ingebrachte aandelenkapitaal. Net zoals een huur een compensatie is voor een investering in onroerend goed. En rente voor een lening en salaris voor arbeid.

De echte discussie is over de juiste hoogte van die compensatie. En in de tot jongstleden geldende situatie van nul- tot negatieve rente voor korte termijn geld deposito’s en lage lening rente, waren sommige dividenden en huren een wellicht te “rijke” beloning net zoals niemand kon en kan zeggen dat een verpleeg(st)er voldoende beloond werd voor arbeid.

Miljardairs zijn hoogstwaarschijnlijk veel te rijk. Na de recente sterke dalingen op de aandelenbeurzen is dat al wat bijgepast maar een “vermogen” van enkele miljarden – zoals bijvoorbeeld de familie Arnault van luxe bedrijf LVMH – bestaat niet uit een zwembad voor geld waar ze als een Dagobert Duck elke ochtend in kunnen duiken. Het is veelal de waarde van de bedrijven en als dat van hun zou worden afgenomen – zoals wel wordt gesuggereerd – dan daalt die waarde enorm en is de vraag of en hoe LVMH verder zou functioneren zonder hun. Zwaarder belasten kan wel, belastingontwijking moet veel harder worden aangepakt.

Maar luxe-goederen zijn wel een totem in onze kapitalistische consumptiemaatschappij omdat ze worden gezien als een teken van succes en er miljoenen mensen zijn die graag zo’n totem meedragen en daar grof geld voor over hebben, of wat minder voor een kopie.

En daarmee komen we uit op de vraag wat voor een soort maatschappij we willen zien na de coronavirus crisis. Sommigen mensen willen een einde zien aan het importeren van (niet-noodzakelijke en/of niet duurzame) goederen uit verre landen zoals China en willen meer strategische bedrijven terug halen naar Frankrijk en Europa. Ook meer lokaal kopen wat betreft levensmiddelen.

Heel lovenswaardig. Maar luister naar de stemmen op Facebook en Twitter – de prijzen voor de levensmiddelen zijn duurder geworden! Nee, dat zijn ze niet. Tenminste, de prijzen die consumenten – zoals wij – voor de crisis betaalden voor lokale groenten, kaas en vlees zijn niet veranderd. Maar voor diegenen die massa-groenten uit Nederland, Spanje, Marokko of Peru/Argentinië kochten, of kiloknallers uit industriële vleesfabrieken, is het duurder want het goedkoper alternatief is er niet op het moment.

Ik vrees dat zodra de grenzen weer opengaan de meeste (Franse) consumenten hun eigen lokale producenten weer laten vallen vanwege die prijzen. Met een zwakkere euro zouden die invoerproducten goedkoper worden, maar dan werd de Europese uitvoer duurder en Europese bedrijven goedkoper om op te kopen.

Grenzen sluiten is ook niet “netjes en kan tegenzetten uitlokken, dus er moet iets intelligenters komen. Zoals een heffing voor de afstand, een “internaliseren van externe kosten’ of te wel het in rekening brengen van de kosten voor milieuvervuiling die nu niet meegenomen worden in de kostenberekening voor de lokalisatie van de inkopen.

Maar dan zal een groep Fransen op sociale media zeggen dat “ze” het “ons” moeilijk maken om aan import artikelen te komen en dat “ze” kunstmatig de prijzen hooghouden die “we” niet kunnen betalen met “ons” lage inkomen en de “zware” lasten. Maar dat geld voor hogere inkomsten moet ergens vandaan komen — belastingen of schulden of de opbrengsten van het verkopen van publiek bezit.

Maar, zeggen de aanhangers van de linkse LFI als well de rechte RN, je kunt toch een streep halen door staatsschulden. Die zijn maar een reken illusie — vertel dat maar aan de banken en pensioenfondsen en levensverzekeringsmaatschappijen die die schulden als beleggingen op hun balans hebben voor hun klanten…

Maar die klanten dat zijn dan ook “rijken”, die “schapen” die de huidige regering accepteren en zelfs steunen en die eigenlijk tegen “ons” zijn en dus “vijanden van het volk”.

Plus ça change, plus ça reste la même chose.